Vorig jaar kocht ik een bordje met daarop de tekst “When nothing goes right, go left”. Ik vond het wel een passend quote voor mij. Ik denk altijd in mogelijkheden en oplossingen. Probeer het mooie in alles te zoeken en ik denk dat je met positief denken verder komt in het leven. Mijn blog https://ladyveroda.wordpress.com/2018/03/19/happy-new-me/ krijgt een tweede deel. In dat blog vertelde ik over mijn nieuwe levensfase als nieuwe moeder, de daarbij komende veranderingen en de innerlijke rust die ik heb gekregen. Ik heb een paar intensieve, spannende maanden gehad waar ik wat over wil delen.
Happy New Year?!
Twee weken na mijn bevalling was ik alweer op mijn oude gewicht. Na de feestdagen was ik nog weer vijf kilo afgevallen. Ook was ik extreem moe, was 21 dagen lang ongesteld en had nog steeds veel last van mijn bekkeninstabiliteit. Ik besloot in januari 2018 naar mijn huisarts te gaan en zij stuurde me door naar de internist toen bleek dat mijn schildklier op hol geslagen was. Wat is je schildklier, vraag je je misschien af? Een klein orgaan, gelegen in de keel, die belangrijk is voor bijna alle systemen in het lichaam. Ik kreeg de diagnose ziekte van Graves( te snel werkende schildklier). Ik knapte niet op en kreeg vervolgens een scan. Vanwege de radioactieve straling mocht ik 24 uur niet bij mijn dochtertje zijn (de straling kan namelijk schade aanrichten aan kinderen). Het lastige hieraan was dat ze de fles weigerde (ik gaf namelijk borstvoeding). Ze sliep de nacht bij haar opa en oma en dronk vanaf dat moment uit de fles. Heel fijn, minder fijn was dat de scan liet zien dat mijn schildklier ontstoken was. Blijkbaar een gevolg van de zwangerschap en bevalling. De internist voorspelde dat ik binnen 3 maanden zou herstellen. Ik was dankbaar voor de uitslag, ik was genezen van de ziekte van Graves. Mijn klachten zouden gauw overgaan. Wat was ik happy!
C’est la vie?
Helaas werden mijn klachten erger. Van extreme vermoeidheid, gejaagdheid en hartkloppingen en pijnlijke spieren. Daarnaast was ik weer afgevallen. Ik moest extra bloedprikken en toen bleek dat mijn schildklier bijna gestopt was met werken. Tussenhaakjes zonder je schildklier kun je niet leven. Ik kreeg direct medicatie, een synthetisch schildklierhormoon, zodat de medicatie de functie van de schildklier kunnen overnemen. De internist legde uit dat mijn schildklier “burned-out” was, maar dat het goed mogelijk was dat dit de herstelfase is. Ik moest mijn lichaam drie maanden de tijd geven, ondertussen wat bloedonderzoeken doen om dingen uit te sluiten en rustig aan afwachten. Ik voelde me erg ziek en moest veel afspraken afzeggen. Onder andere mijn vrijwilligerswerk op de zorgboerderij en de “dag voor jou”. Dit laatste is een plaatselijk initiatief voor mensen die het minder hebben in onze samenleving in het zonnetje zetten. Dit zou de derde keer zijn dat ik als schoonheidsspecialiste zou helpen. Daarnaast stond mijn sociale leven op een lager pitje. Ik hield (met veel hulp van mijn man en familie) mijn bedrijf draaiende zorgden samen met mijn man voor ons kind. Ik moest veel rusten en de middagen slapen om de dag vol te houden. Lieve familie hielp in de huishouding, mijn vriendinnen kwamen mij opvrolijken en mijn SUPER man ondersteunde me echt in alles. Mijn bedrijf is een stukje van wie ik ben, mijn tweede kindje. Ik heb dat echt nodig, naast moeder, vrouw, vriendin, zus en dochter, iets voor mijzelf te hebben. Daarnaast gaf mijn internist aan dat ik van niets doen, toch niet beter zou worden. Ik vierde dit jaar het vijfjarig bestaan van mijn bedrijf Veroda Beauty & Wellness. Het maakt mij “happy” om te werken, mijn werk geeft energie en ik voel mij enorm gezegend met mijn nieuwe salon.
Hashi-wat?
Het ging niet beter de afgelopen drie maanden, maar ook niet veel slechter. Ik kreeg een speciaal bloedonderzoek waaruit zou moeten blijken wat er nu aan de hand is met mijn lijf. Dinsdag 26 juni 2018 kreeg ik de diagnose van de internist. Ik blijk de ziekte van Hashimoto te hebben. Een chronische auto-imuunziekte waarbij mijn eigen lijf mijn schildklier probeert te vernietigen en daarnaast mis ik een stof in mijn maag waardoor vitamine B12 niet wordt opgenomen. Hashi -wat? Vernoemd naar de ontdekker van de ziekte, een Japanner, Hakura Hashiomo. Wel verklaarden de uitslagen een heleboel. Voor mijn zwangerschap had ik ook wel klachten. Maar we zijn allemaal wel eens moe, druk, hebben last van spierpijn of hoofdpijn en voelen ons niet happy, toch?
When nothing goes right, go left
Natuurlijk hoopte ik op herstel, maar accepteer dat ik ziek ben. Aan de ene kant ben ik echt “niet -happy”, ik ben jong en voel me geregeld een oud wijf. Ik zal meer rustmomenten moeten nemen dan voorheen, mijn keuzes en afspraken moeten afwegen en mijn werkzaamheden moeten aanpassen. Leg ik mij daarbij neer? Nee! “When nothing goes right, go left”. Aan de ander kant, ik geloof in God, Hij heeft een ieder geschapen naar Zijn beeld en heeft het beste voor met een ieder van ons, dus ook met mij. Ik geloof in wonderen. Ik zie het als een wonder dat dochtertje én ik de zwangerschap en bevalling overleeft hebben. Het had namelijk levensgevaarlijk kunnen worden vanwege mijn ziekte. Ik ben dankbaar dat Abigaïl gezond ter wereld is gekomen, een vrolijk meisje is en dat ze goed eet, slaapt en groeit. Momenteel word ik afgesteld op mijn medicatie, dit heeft tijd nodig. Ik heb besloten een jaar te nemen (of iets langer) dit een plekje te geven. Vind het idee afhankelijk te zijn van medicatie nog wel wat eng. Verder blijf ik lekker werken in mijn bedrijf (dan maar op een lager pitje), geniet ik nog meer van mijn man, onze dochter en de momenten met mijn vriendinnen en familie. That makes me happy!
